Boym Paweł Jerzy (1581–1641), doktór medycyny, rajca i wójt lwowski, syn Jerzego († 1617) i Jadwigi Niżniowskiej, mieszczan i rajców lwowskich. Imię Jerzego, z pochodzenia Węgra, spolonizowane Dziordzi, Dziurdzi, służyło jemu samemu, synom i wnukom, jako wtóre imionisko. W przeciwieństwie do ojca, który, przybywszy do Polski z Batorym jako protestant, wyrzekł się herezji w r. 1590 we Lwowie, syn urodził się i był wychowany w wierze katolickiej. Nauki początkowe pobierał w domu; pedagogiem był mu Tomasz Karcz, późniejszy rajca († 1609). Studja lekarskie odbył w Padwie; polecił później w testamencie synom swoim kierować ich własne dzieci do Włoch na medycynę, »bo nam, ludziom plebeiae conditionis, jest honorifica i utilis i gloriosa, a co większa, że per successionem od rodziców, per traditionem, secreta medica jeden drugiemu podawać ma«. W r. 1600 jako doktor filozofji i medycyny był syndykiem wydziału artystów w Padwie. W r. 1613 przebywał już we Lwowie i w zastępstwie ojca likwidował długi swego szwagra Zygmunta Brezlera z Opawy, męża Katarzyny B. († 23 VIII 1611). W tym samym czasie był ekonomem (zarządcą) szpitala Św. Ducha we Lwowie po Erazmie Sykście, w latach 1620–1641 rajcą, w latach 1627–1641 wójtem lwowskim. Prócz praktyki lekarskiej trudnił się także handlem. Z procesów konkurencyjnych z kupcem gdańskim Janem Tomsonem wiadome jest, że do Gdańska prowadził spław potaszów, zakontraktowanych w dobrach ks. Jeremiego Wiśniowieckiego, oraz wywóz zboża; dla tego celu prawdopodobnie zakupił spichlerz w Manasterzu, w ziemi przemyskiej. Z tytułu swego stanowiska rajcy lwowskiego i wójta brał udział w różnych akcjach miasta: m. i. w r. 1623, gdy mór, głód i ogień oraz napady nieprzyjacielskie zniszczyły Lwów, razem z innymi rajcami-residentes uchwalił fundację ołtarza św. Rocha w katedrze; w r. 1632 zakładał protest przeciw uchwale sejmiku wiszeńskiego o kapturze województwa ruskiego. B. spędził całe życie na różnych funkcjach miejskich, nie był jednak nigdy sekretarzem królewskim, jak podają prawie wszyscy autorowie, mieszając go z ojcem Jerzym lub z Pawłem B., wójtem wileńskim. Zmarł między 4 a 14 XII 1641. Kamienica »Dziurdziowska« znajdowała się w pobliżu klasztoru jezuitów, dziś ul. Trybunalska nr 10.

Z testamentu B-a wynika, że w chwili śmierci żyli jeszcze: sędziwa matka, żona Dorota Barczówna († 1644), córka Katarzyna Gizyna i sześciu synów: najstarszy Jerzy, którego wydziedziczył dla złego prowadzenia interesów i strat finansowych, poniesionych przez jego nieudolność czy lekkomyślność, Paweł, doktór medycyny, Michał, jezuita, Mikołaj i Jan, oddani zawodowi kupieckiemu, Benedykt Paweł (ur. 1630, zm. 28 II 1670), jezuita. B. kazał się pochować w kaplicy »Boimowskiej«, fundowanej przez ojca. W kaplicy tej, tzw. Ogrojcowej, pięknym pomniku późnego renesansu, zachowały się zewnątrz portrety Jerzego i Jadwigi, rodziców Pawła B-a; wewnątrz – Jerzego, ojca, Pawła B-a, wójta wileńskiego, i innych członków rodziny, a także ich epitaphia. Gmerki P. B. jako syndyka kolegjum artystów, oraz późniejszego Michała z r. 1679 znajdują się w gmachu uniwersytetu w Padwie; gmerki Jerzego i Jadwigi Niżniowskiej w kaplicy B-mów. Rodzina B-mów, licznie rozrodzona, wygasła rychło. Według genealogji z r. 1742 Paweł i Jan oraz wszystkie dzieci najstarszego Jerzego zmarli bezpotomnie; jedynie Mikołaj († 1690 post 2 V) zostawił trzech synów: Michała, Rafała i Aleksandra. Genealogja nazywa wójta wileńskiego Pawła bratem Pawła Jerzego, lecz w aktach fundacji kaplicy, w których jest wyliczona cała rodzina Jerzego starszego, syn, córki i zięciowie, niema o nim wzmianki.

Boniecki I. 365; Enc. Org.; AGZ. XX 329; Brillo A., Gli Stemmi degli studenti Polacchi nell’ università di Padova, Padwa 1933, 13, 26, tab. XIX, nr 13; XXXIII, nr 67; Estr. XIII; Fritz J., Księgi lekarskie w lwowskich zbiorach XVI–XVII wieku, Lw. 1928, 4, 13; Łoziński Wł., Patrycjat i mieszczaństwo lwowskie w XVI i XVII w., Lw. 1892; Łoziński Wł., Złotnictwo lwowskie, Lw. 1911–12, 11, 31; Pirawski Th., Relatio status archidioecesis Leopoliensis, Lw. 1893, 83, 101, 117; Starowolski St., Monumenta Sarmatarum 292; Windakiewicz St., Księgi nacji polskiej w Padwie, Arch. Dziej. Liter. i Oświaty, VI 52, 55; Zimorowicz J. B., Opera, Lw. 1899, 169, 178, 304; Archiwum m. Lwowa: Acta Consularia 1642–43, t. 56 (n. s. 49), s. 372–378; Archiwum Państwowe we Lwowie: Castr. Leop., t. 90, s. 1416; t. 92, s. 1637; t. 93, s. 117; t. 101, s. 1401; t. 106, s. 1463–65; t. 109, s. 329; t. 365, s. 1354; t. 367, s. 344, 345; t. 378, s. 2657, 2694, 2738; t. 380, s. 3005; t. 386 s. 1952, 1979; t. 387, s. 768, 1368, 1461–65; t. 388, s. 173, 248, 609; t. 389, s. 1125, 1369; t. 390, s. 803; t. 392, s. 927; t. 393, s. 506; t. 630, s. 476; Metr. Józef. XII 49; Metr. z r. 1820 CXLIX 92; Archiwum kapitulne we Lwowie, Fasc. XXV, Kaplica B-ów; t. K. 58, s. 3–14, 61.        

Helena Polaczkówna